ดนยะ, ดนัย หมายถึง [ดะนะยะ, ดะไน] (แบบ) น. ลูกชาย. (ป., ส. ตนย).
[ดะนะยา] (แบบ) น. ลูกหญิง. (ป., ส. ตนย).
(แบบ) (กลอน) ส. ฉัน, ข้าพเจ้า. (ป., ส. ตนุ ว่า ตัวตน; เล็กน้อย,เบาบาง).
(แบบ) (กลอน) ส. ฉัน, ข้าพเจ้า. (ป., ส. ตนุ ว่า ตัวตน; เล็กน้อย,เบาบาง).
น. ผู้บังเกิดแต่ตน, ลูกชาย, เช่น ใกล้หัตถ์ดลดนุช. (ม. คําหลวงวนปเวสน์). (ป., ส.).
[ดะบัดสะ-] (แบบ) น. ผู้ประพฤติความเพียร, ฤษี, เพศหญิงว่าดบัสวินี. (ส. ตปสฺวินฺ).
[ดะบัดสะ-] (แบบ) น. ผู้ประพฤติความเพียร, ฤษี, เพศหญิงว่าดบัสวินี. (ส. ตปสฺวินฺ).
ก. ใช้จมูกสูดกลิ่น, สูดเอากลิ่น, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ ดอม เป็นดมดอม หรือ ดอมดม.